آدمهایی هستن که این توانایی رو دارن همیشه باشن. بمونن. سعی در فراموش کردنشون، اشتباه محضه. یه جورایی مثل همون درسهایی که سالها قبل توی کتابهای علوم خونده بودیم؛ مخلوط معلق جامد در مایع یا یه همچین چیزی.
این آدمها شاید خیلی دور، خیلی نزدیک، ولی هستن. یه بارون، یه دستخط، یه نَفس، یه عکس، یه صدا، دوباره زندهشون میکنه. زندهشون میکنه تا خودشون و نگاهشون و همهی خاطرات و بود و نبودشون حالا هی جلوی چشمهات رژه برن. هی برن و بیان. هی برن و بیان. برن و بیان.
آدمهایی هستن که تهنشین میشن ولی حل نمیشن. یه جاهایی از زندگی، باید نوشت «لطفاً تکان ندهید.»
تنهایی تلفنیست که زنگ میزند مدام ......برچسب : نویسنده : habibollahpur بازدید : 92